Uykuların kaçar geceleri bir türlü sabah olmayı bilmez. Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya, Deli eden bir uğultu başlar kulaklarında Girmez pencerelerden beklediğin o aydınlık. Onun unutamadığın hayali,
Sigaradan derin bir nefes çekmişçesine dolar içine. Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın aslında her şeyin boş olduğunu. Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin. Gün gelir de sesini bir kerecik duyabilmek için, Vurursun başını soğuk taş duvarlara. Büyür gitgide incinmişliğin kırılmışlığın. Duyarsın, Ta derinden acısını, çaresiz kalmışlığın. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın tadını sevilen dudakların. Sevilen gözlerin erişilmezliğini. O hiç beklenmeyen saat geldi mi?
Düşer saçların önüne, ama bembeyaz. Uzanır, gökyüzüne ellerin. Ama çaresiz, Ama yorgun, Ama bitkin.
Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın. Sonra dizilir birbiri ardına gerçekler, acı. Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın hayal kurmayı; Beklemeyi, ümit etmeyi. Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi.
Lanet edersin yaşadığına... Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın. O zaman bir çiçek büyür kabrimde, kendiliğinden. Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın.

Ben en çok sonbahar’ı severim
ne kış kadar üşütür sonbahar
nede yaz kadar yakar içini.
hep benden yanadır, bana döker içini.
yapraklar bile iple çeker gelişini toprağa değebilmek için
Hele kuşlar, onlar bile yolunu gözler sevdiğine kavuşmak için
Sonbahar gelsede göç etsem sevdiğimin yanına diye
Ama sonbahar bunun adı. Onuda kandırır. çaktırmadan…
Ama dedim ya ben en çok sonbahar severim…
Çünkü; Ben seni Sonbaharda tanıdım

hoyrat bakışlarda sert
iklimler kuşanan direngen
beyaz gülüm benim...
kırağı seherlerinde düşlerin
üşümesin diye meltemler yolluyorum
kelebek kanatlarına kondurulmuş
yemyeşil umutlar seriyorum
alabildiğine serin
alabildiğine çoşkun ve dalgalı
masmavi kıyılar boyunca

Boynuna yaslanayım sevgili…
Oturup yanına
Nefesin kadar yakın olayım sana…
Hüzzam makamı olsun ahşap gromafonumuzda
Manalı bir bakış eşliğinde
Tut elimi sonra
Parmaklarının arasından süzülsün parmaklarım
Mehtaplı bir akşamda gözlerimiz buluşsun yıldızlarda…
İkimizin aklından anılar gelip geçsin sırayla
Sonra ben başımı kaldırıp gözlerine bakayım
Hiçbir şey söylemeyeyim ama!
Sen ne oldu diyesin
Dudaklarımdan sadece iki kelime dökülsün
“Sen her şeyimsin”

Dostlar arasına hasret uçurumu girdiğinde
yıldızlarla vuslat köprüsü kurduk
yürekten yüreğe
Gönlümüzün hasret günlüğüne
unutmayı ve unutulmayı
hiç yazmadık
.......memo.....